سيب داراي ويتامين هاي A، B، و C مي باشد كه اين ويتامين ها بيشتر در پوست سيب و بشره قرمز رنگ آن يافت مي شود.

ميوه سيب داراي 82 تا 86 درصد آب، 6 تا 16 درصد مواد قندي،‌0.9 درصد سلولوز، 0.5 درصد پنتوزان، 0.4 درصد ليگنين، 0.6 درصد اسيدهاي آلي آزاد،‌0.2 درصد اسيدهاي چرب به خصوص اسيد ماليك،‌0.3 درصد تانن،‌پكتين،‌مواد چرب آلبومينوئيدي ميباشد.ضمن اينكه سيب داراي ويتامين هاي A, b و c ميباشد كه بيشتر زير پوسته خارجي ميوه وجود دارند.مقدار اين مواد بر حسب نژاد،‌شرايط آب و هوايي و اختصاصات رويشگاه متفاوت است. سيب در صورتي كه رسيده باشد داراي اثرات ملين،‌ضد اسهال،‌مدر و آرامبخش است.اين خواص بيشتر به پوست سيب اختصاص دارد. سيب پخته به خصوص اگر با مقداري كره پخته شود ملين است؛ ضمن اينكه باعث رفع بي خوابي شده و خواب آرام را براي فرد به همراه خواهد داشت. سيب خام يا پخته مانع تشكيل اسيد اوريك در بدن شده و از آنجاييكه پس از مصرف مقدار كلي اسيدهاي ادرار به خصوص اسيد فرميك افزايش مي يابد ،‌لذا براي بيماران مبتال به رماتيسم، نقرس، تصلب شرائين، اگزماهاي مزم، چاقي،‌برافروختگي، بواسير و بيماري هاي پوستي توصيه مي شود. سيب به علت داشتن پكتين كافي باعث كاهش كلسترول خون شده ضمن اينكه باعث ضدعفوني شدن روده مي شود.خون را تصويه كرده و باعث رفع خسنگي هاي جسمي و فكري مي شود. سيب و پوست آن داراي ماده اي به نام فلوريزن (Phlorizine) است ،‌كه اثري مقوي، قابض و ضد تب مي باشد، از اين رو تب بري ملايم نيز مي باشد. پوست سيب باعث افزايش ادرار شده و التهاب كليه و مثانه را از بين مي برد. همچنين فلوريزن موجود در پوست تازه درخت سيب و ايزوفولوريزن موجود در برگ سيب اثر تب بر و ضد رماتيسم دارند.